Die saadjie is geplant

De laatste drie dagen… Ik wist dat ik hartseer zou krijgen!

Maandag kwam ik in de klas en oeps, maar 17 van de 36 leerlingen waren nog aanwezig in de klas. Blijkbaar is dit normaal voor het begin van de vakantie? Te bedenken hoe er ieder jaar in België nieuwsberichten verschijnen dat kinderen voor de laatste schooldag op vakantie vertrekken en dat dit moet stoppen. Iets opvallends wat ik zelf voelde in mijn ontwikkeling in Klapmuts: 17 kinderen, zo weinig? Ik miste het lawaai en de drukte van 36 kinderen terwijl 17 kinderen in België een normale klas zou zijn. Dit gaf mij een boost vol zelfvertrouwen over mijn klasmanagement!

Dat het bijna vakantie was, werd mij ook duidelijk toen ik juffrouw Davids hoorde zeggen: “Ons gaan rust en die kinders gaan ook rust, ons het genoeg gewerk vir die kwartaal!” De kinderen hielden zichzelf bezig tijdens de voormiddag en dat zij ook nog een namiddag niks zouden doen, dat kon ik niet verdragen. Ik snuffelde in de werkbladen van juffrouw Davids en vond een leuk werkblad over rijmen. Ik maakte er een lesje van waar de kinderen van genoten, waar er grapjes konden gemaakt worden over rijmwoorden. Ik wou en ik zou tijd maken voor de kinderen om te lachen en te genieten van de laatste dagen. Op die manier kreeg ik ook een idee om van dinsdag een dag vol plezier te maken!

Dinsdag waren er nog 12 van de 17 overblijvende van de 36 kinderen in de klas, wat een zin! Materiaal teveel: check! Verrassingen teveel: check! Maar geen nood, aan het einde van de dag zou ik dit alles en nog veel meer overhandigen aan juffrouw Davids als dankjewel voor al de tijd dat ik haar klas mocht vertoeven!

Ik begon de dag met een bijbelverhaal en ging eten halen met de kinderen. Wanneer dit achter de rug was, legde ik aan de kinderen uit dat wij zouden rekenen maar door spelletjes te spelen! Hun monden vielen open en ook die van juffrouw Davids. Zowel de kinderen als juffrouw Davids genoten van deze les. Ik merkte ook op dat de kinderen plots beter konden hoofdrekenen dan bij een werkblad! De les vol rekenspelletjes werd gevolgd door een les muzische opvoeding waarbij ik een gedachte van mij wou achterlaten in de klas. De kinderen zijn zot van skoenlappers, geen idee waarom dus liet ik hen deze inkleuren en uitknippen om deze nadien met een 3D-effect aan de prent te hangen. Een geslaagd resultaat, als zeg ik het zelf! Van muzische opvoeding naar muzische opvoeding. Ik leerde de kinderen het lied “Hockey Pockey” aan. Eindelijk een liedje gevonden dat zij nog niet zo goed kenden! Ik koos voor dit lied als gevolg op mijn lessen over het lichaam. Ik liet de kinderen eerst dansen en zo begonnen zij van zelf het lied mee te zingen. Zij gierden van het lachen, zij genoten, zij straalden en ik was gelukkig! Om de dag rustig af te sluiten na al dat dansen las ik voor de kinderen nog een verhaal voor. Ik merkte dat de kinderen niet gewend waren om vragen te beantwoorden bij een verhaal. In het begin van de les verliep dit stroef maar op het einde van het verhaal waren de kinderen zeer mondig aan het filosoferen over mijn gestelde vragen!

Om de dag af te sluiten, deelde ik de kinderen hun verrassing uit, het was Krismis vir die kinders! Ook was het Krismis voor juffrouw Davids want ik overhandigde haar al het didactisch materiaal dat ik had gemaakt en ’n dosie vol goedjies die ik had samengesteld en gekocht na de verkoop van mijn Geraardsbergse pakketjes. Een super, super dikke merci voor al de mensen die mij hebben gesponsord!

Toen ik de doos overhandigde, vloeiden bij juffrouw Davids al traantjes (ik ben ervan verwonderd dat ik mij kon inhouden). Zij ging volledig graad 3 rond om aan de leerkrachten te tonen wat zij gekregen had, zij toonde alles aan de kinderen en verder had zij tranen en allemaal lovende woorden voor mijn verblijf in haar klas. ik ben blij dat ik de juiste dingen meebracht uit België en dat het zo hard wordt geapprecieerd! Ook de kinderen lieten traantjes vallen en dat brak mijn hart, ik zag het verdriet in hen ogen… Teacher Rani, kom jy weer? Juffrouw Rani, sal ons jou nog sien? Juffrouw, ek sal vir jou mis.

Vandaag, woensdag, was onze echte laatste dag op Klapmutse bodem. Er was een één uur-durende ceremonie voor alle kinderen en alle leerkrachten in de turnzaal waar de directeur sprak, waar “onzen Dries” op de voorgrond trad en waarbij een leerkracht het paasverhaal vertelde aan de hand van een powerpoint. Nadien mochten de kinderen opnieuw naar hun klas om hun rapporten in ontvangst te nemen en om huiswaarts te keren. Nog een hoop drukkies van de kinderen en een hoop ik zal je missen-boodschappen verdwenen my kindertjies door de deur…

Als afsluiting van ons bezoek aan de school was er nog een bijeenkomst met het volledige lerarenkorps waar ieder van ons iets naar voren mocht brengen. Mijn tekstje ging als volgt: Beste kollega’s. Ek het nie ’n idee gehad waar ik sou kom nie, ek kon nie ’n voorstelling maak van die school nie. Maar ek het my so welkom gevoel, ek het baie kanse gekry en ik sou nie al die ervarings wil mis nie! Ek het ’n baie lekker tyd gehad in die graad drie. Baie dankie vir die onderwyzers die daar vir my was en die my het gehelp! Ek kan nie julle genoeg bedank nie! Ek vertrek met ’n lekker gevoel oör hierdie tyd maar ek het hartseer vir die kinders die ek nou moet mis. Ook die kinders het my baie geleer! Ek is hier ’n ander geword, ek hoop ’n beter mens en ek draag Klapmuts my hele lewe in my hart! En daar kwamen de tranen… Ik kreeg van iedere leerkracht nog een knuffel en we keerden huiswaarts toe. Toen ik in de auto zat, kon ik maar aan één ding denken: dit is geen vaarwel maar een tot ziens!

My story in Klapmuts isn’t over yet!

#Rani