Kom later terug
Gepubliceerde posts zullen hier worden weergegeven.
’t Is weer nen Bruylandt!
Zondagochtend, 4u30 en… mijn wekker ging af! Dé grote dag waar ik al twee maand naar uitkeek, ik zou aan de start verschijnen van de Capetown cycle tour Cape Argus. Mijn eerste internationale wedstrijd en meteen voor mijn nieuwe team, FitCT cyclingteam!
Na zaterdag even een dipje te hebben gehad en mijn twijfels of ik dit wel zou aankunnen, had ik daar gisteren geen last meer van. Wat spaghetti eten om 4u45 ’s morgens wel niet doet met een mens!
Om 7u30 stond ik al paraat onder de Tafelberg, desondanks ik pas van start ging om 9u30. De zenuwen gierden door mijn hele lijf!
Na het startschot wou ik mijn versnellingen veranderen en mij vooraan op mijn grootste blad zetten maar… Een blokkage! Ik dacht al dat dit het einde zou zijn van mijn rit maar uiteindelijk lukte het toch en kon ik aan een strak tempo mijn rit verder zetten. Onderweg was er elke tien kilometer een bevoorradingspost maar ik richtte mijn pijlen erop om pas iedere 30 kilometer te bevoorraden en dit werkte zeer goed! Ik had mijzelf ook voorzien van genoeg repen en isotoon poeder in mijn bidon.
De eerste helling ging vlot (wat stapten er toch al veel mensen naast de fiets). Ik had dit niet gedacht van mijzelf. Als ik dit tempo zou kunnen aanhouden, dan zou ik mijn doel halen van de rit uit te rijden in 5 uur en 30 minuten. De tocht werd vervolgd door een periode van 25 kilometer langs de kustlijn en hierbij ondervond ik geen problemen. Mijn versnelling stond redelijk hoog en ik stond ervan versteld dat ik dit kon aanhouden. Toch hield ik de woorden in mijn achterhoofd die mijn trainer Paul zaterdagavond nog doorgestuurd had: “De eerste 3 à 4 uur goed je manieren houden. Gemiddelde snelheid niet te hoog opdrijven, na 4 uur doorbijten ga je normaal door je pijngrens zijn en kan je beginnen mikken naar het einde toe. “ Zou hij gelijk hebben?
Er volgden 2 cols (ja, je leest het goed: 2 cols!) die ik op een rustig tempo opreed zodat ik mijn benen niet meteen zou opblazen. Het werd iets moeilijker omdat ik tegenwind had maar het vlotte. Op ongeveer 80 kilometer kwam ik aan bij Chapmans Peak. Ik zag een laaaaaaaaaange helling voor mij die licht naar omhoog ging, dé hel! Maar ik zag ook meteen een bocht en na een bocht is het bergaf, dacht ik… Bergaf was er, maar pas 5 bochten verder... Ik zag letterlijk en figuurlijk sterretjes maar afstappen, wat is dat?! Op het einde van deze helling kreeg ik hoofdpijn, ik voelde mij niet meer mijzelf maar ik moest Chapmans Peak ook nog afdalen dus ik moest mijn koppeke er nog bijhouden want het was een afdaling à la tour de France. Maar gelukkig was mijn grens van 30 kilometer aan de voet van de helling en kon ik snel 2 colaatjes drinken zodat mijn suikerpeil weer op niveau kwam. En dat was nodig. Daar kwam meteen de volgende helling, ik moest Suikerbossie omhoog! Het was de laatste helling van de rit maar ik zat zo goed als dood… Ik dacht aan de pijngrens waarover Paul sprak en dacht of hoopte toch bij mezelf eenmaal ik boven was, dat ik door mijn pijngrens zou zijn.
Even bekomen tijdens de afdaling van Suikerbossie, het bordje zien staat dat er nog 12 kilometer te rijden viel en waar was de pijn?! Ik kon de fiets weer in de versnelling plaatsen waarmee ik de eerste 45 km had gereden, de last in mijn benen was zo goed als weg en ik trok door aan een stevig tempo. Nog 10km en ik kon het tempo aanhouden, nog 5km en ik hield dit tempo nog steeds aan. Nog één kilometer en de knopjes in mijn hoofd sloegen op hol! Vooraan zette ik mij op mijn grootste blad, achteraan op mijn op één na kleinste en ik sprintte tot op het einde door en zelfs aan de finish had ik nog kracht over om mijn fiets voor mij uit te duwen!
Eenmaal tot stilstand gekomen, was ik nieuwsgierig naar mijn tijd! Aangezien de tweede helft van de rit zo zwaar was, wist ik niet of ik mijn doel gehaald had van 5 uur en 30 minuten… Een moment van euforie want ik reed 5 uur en 25 minuten over 109 kilometer met 1 220 hoogtemeters!
De euforie was van korte duur want daarna kreeg ik mijn klop van de hamer! Hoofdpijn, moeilijk kunnen stappen, niets anders willen doen dan neerliggen… Maar na een hamburger en frietjes (wat kan smaken na 4 dagen pasta te eten de voorbije week als voorbereiding op de rit), ontzettend veel te drinken en mijn hoofd op de open venster te leggen tijdens de tocht huiswaarts, kwam ik er stilletjes aan terug door. ’s Avonds zette ik mij nog even bij de anderen maar ik was o zo blij toen ik mijn bedje zag… Al was dit van korte duur want deze ochtend was ik al om 5 uur wakker door pijnlijke knieën, risico van het vak en pijn van overwinning dus ik neem het erg graag bij!
Een grote dankjewel aan mijn ouders dat ik aan deze ervaring mocht deelnemen! Een grote dankjewel aan mama en papa Afrika voor mij deze kans te geven! Een grote dankjewel aan Amber, Dries en Ilse voor het supporteren!
Ook bedankt aan de mensen in België achter de schermen: Brayen om mij zo hard te steunen met mijn avontuur, Paul voor alle tips en tricks waarmee je steeds voor mij klaarstaat en Thomas voor mij in het FitCT cyclingteam te laten rijden!
